Ignacy Zieliński (generał)

Wojsko i służby mundurowe

Ignacy Zieliński, urodzony 8 lipca 1871 roku w Łańcucie, to postać, która na stałe wpisała się w historię Polski jako wysoko ceniony lekarz, a także generał brygady Wojska Polskiego.

Jego życie zakończyło się 5 sierpnia 1955 roku w Krakowie, gdzie pozostawił po sobie znaczące ślady w dziedzinie medycyny oraz w polskiej armii.

Życiorys

Ignacy Zieliński przyszedł na świat w Łańcucie, które wówczas pełniło rolę miasta powiatowego w Królestwie Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny Andrzeja, woźnego c. k. Sądu Obwodowego w Rzeszowie, oraz Marii z Koberów. W roku 1889 zakończył edukację w rzeszowskim gimnazjum i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W ostatnim roku nauki zdobył stypendium wojskowe, a w 1895 roku otrzymał dyplom doktora medycyny.

1 sierpnia 1895 roku został mianowany na stanowisko starszego lekarza (niem. Oberarzt) i przydzielony do Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie. W roku następnym przeniesiono go do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 13 w Złoczowie. Z dniem 1 listopada 1897 roku uzyskał nominację na lekarza pułkowego 2. klasy (niem. Regimentsarzt 2. Klasse), a jego nowym miejscem służby stał się Galicyjski Pułk Ułanów Nr 8 w Czortkowie. Dwa lata później przeszedł do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 1 również w Czortkowie, a w 1900 roku uzyskał awans na lekarza pułkowego 1. klasy (niem. Regimentsarzt 1. Klasse).

W 1903 roku został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 89 z siedzibą w Jarosławiu, a w 1912 roku trafił do pułkowej Komendy Okręgu Uzupełnień Gródek Jagielloński. 1 listopada 1913 roku uzyskał stopień lekarza sztabowego (niem. Stabsarzt). W latach 1912–1913 brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, co miało miejsce w związku z konfliktem na Bałkanach. Na stanowisku lekarza Komendy Okręgu Uzupełnień Gródek Jagielloński pracował do roku 1918, przy czym jego oddziałem macierzystym pozostawał Pułk Piechoty Nr 89. 1 listopada 1917 roku został awansowany na starszego lekarza sztabowego 2. klasy (niem. Oberstabsarzt 2. Klasse).

W listopadzie 1918 roku przyjęto go do Wojska Polskiego, gdzie powierzono mu funkcję komendanta Szpitala Okręgowego w Krakowie. W grudniu tego samego roku został przeniesiony do Warszawy na stanowisko komendanta Głównego Szpitala Wojskowego. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony na stopień pułkownika z datą wsteczną od 1 kwietnia 1920 roku, w Korpusie Lekarskim, jako oficer byłej armii austriacko-węgierskiej. W tym czasie pełnił rolę szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów. 1 czerwca 1921 roku został przydzielony do Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr 6 w Lwowie, zachowując jednocześnie swoje dotychczasowe stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów.

Po reorganizacji terytorialnych władz wojskowych, od listopada 1921 roku pełnił rolę szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 roku dokonano jego weryfikacji w stopniu generała brygady, z datą senioratu 1 czerwca 1919 roku i lokatą na 63. miejscu w korpusie generałów. 30 kwietnia 1927 roku wszedł w stan spoczynku. W latach 1936–1938 pracował we Lwowie jako lekarz specjalizujący się w chorobach wewnętrznych, a w sezonie letnim również w Truskawcu, w willi „Znicz”. Z kolei w 1939 roku ponownie praktykował we Lwowie jako chirurg.

W 1899 roku pojął za żonę Marię z Motryczów, z którą doczekał się syna Adama, doktora praw. Ignacy Zieliński zmarł 5 sierpnia 1955 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze XIIIB-płd-po prawej Ćwikowej.

Ordery i odznaczenia

Lista odznaczeń i wyróżnień, które otrzymał Ignacy Zieliński, zaznacza jego wkład w polskie wojsko oraz zasługi dla kraju. Oto szczegóły:

  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 29 kwietnia 1925 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia, nadana w 1923 roku,
  • Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej, przyznany przez Austro-Węgry,
  • Złoty Krzyż Zasługi z Koroną, również odznaczenie Austro-Węgier,
  • Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii, nadany przez Austro-Węgry,
  • Krzyż Jubileuszowy Wojskowy, przyznany przez Austro-Węgry,
  • Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913, nadany przez Austro-Węgry.

Przypisy

  1. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 31.08.2021 r.]
  2. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 362–363. [dostęp 07.12.2021 r.]
  3. Rocznik Lekarski 1938, s. 341, 617.
  4. Spis urzędowy lekarzy 1939, s. 262.
  5. Konopka 1936, s. 584.
  6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  7. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 22 z 16 czerwca 1920 roku, s. 459.
  8. Kryska-Karski i Żurakowski 1991, s. 189.
  9. Wojtkowiak 1973, s. 331.
  10. Ranglisten 1918, s. 759, 1362.
  11. Rocznik Oficerski 1924, s. 55, 118.
  12. Spis oficerów 1921, s. 458, 971.
  13. Rocznik Oficerski 1923, s. 98, 121, 1832.
  14. Rydel 2001, s. 89.
  15. Schematismus 1914, s. 557, 1152.
  16. Schematismus 1913, s. 176, 681, 1335.
  17. Schematismus 1904, s. 579, 1107.
  18. Schematismus 1901, s. 745, 1088.
  19. Schematismus 1900, s. 737, 1069.
  20. Schematismus 1898, s. 727, 1031.
  21. Schematismus 1897, s. 727, 1022.
  22. Schematismus 1896, s. 978.
  23. Stawecki 1994, s. 367.

Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":

Tadeusz Jandura | Józef Bik | Roman Kurnik | Aleksander Pelc | Bronisław Noël | Witold Skomra

Oceń: Ignacy Zieliński (generał)

★★★★★
Średnia ocena:4.45 Liczba ocen:24