Tadeusz Mieczysław Jandura był postacią niezwykle istotną w historii Polski. Urodził się 28 marca 1899 roku w Łańcucie, a swoją życiową drogę zakończył tragicznie 7 czerwca 1935 roku w Warszawie.
W trakcie swojej kariery wojskowej pełnił funkcję kapitana saperów w Wojsku Polskim, co wiązało się z wysokim stopniem odpowiedzialności i determinacji w działaniach wojskowych. Jandura był także aktywnym działaczem na rzecz niepodległości Polski, a jego wysiłki na rzecz wolności kraju zapisały się w kartach historii.
Za swoje zasługi otrzymał Order Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze i poświęceniu w służbie dla ojczyzny. Jego życie to przykład niezłomności i patriotyzmu, a jego działania przyczyniły się do budowania fundamentów niepodległej Polski.
Życiorys
Tadeusz Jandura przyszedł na świat 28 marca 1899 roku w Łańcucie, jako syn Jana i Marii z Sitkowskich. Naukę rozpoczął w gimnazjum w Jarosławiu, a następnie kontynuował w Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie. W 1916 roku, z zapałem zgłosił się do Komendy I Brygady Legionów Polskich, jednak zdołał uzyskać pozytywną odpowiedź jedynie po zakończeniu wstrzymania werbunku.
Od 15 września 1917 roku służył w armii austro-węgierskiej, gdzie aktywnie brał udział w walkach na froncie włoskim. Zaangażował się również w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej w Jarosławiu. Jako komendant grupy miał na celu skuteczne zwalczanie wszelkich prądów wywrotowych oraz wprowadzenie karności w szeregach. Jego działania obejmowały energiczne werbowanie ochotników, solidne organizowanie zespołów ludzi oraz nawiązywanie kontaktów z wojskowymi Polakami w lokalnym garnizonie. W szczególności zapisał się w pamięci swoim brawurowym napadem na wagon austriacki, który miał miejsce w sierpniu 1918 roku. Akcja ta, przeprowadzona wraz z Peowiakami Królem, Chmielem i Lorencem, odnosiła się do transportu karabinów i amunicji przez stację Jarosław.
W dniu 1 listopada 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Jandura wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 2 kompanii 5 pułku piechoty Legionów, a jego awans na stopień kaprala nastąpił w tym samym czasie. Był uczestnikiem dwóch istotnych konfliktów: polsko-ukraińskiego oraz polsko-bolszewickiego. W trakcie walk o Przemyśl 11 listopada 1918 r. poprowadził swoją sekcję do ataku, co skutkowało zdobyciem nieprzyjacielskich koszar, wzięciem jeńców oraz przejęciem sprzętu wojskowego. Wskutek odniesionych ran podczas tego ataku, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz awansowany na plutonowego. Od 16 marca 1919 roku służył w 6 kompanii 1 pułku piechoty Legionów.
Po zakończeniu działań wojennych Tadeusz pozostał w Wojsku Polskim jako urzędnik wojskowy XI rangi. Wiosną 1921 roku pełnił służbę w Szefostwie Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Później, dzięki swojej determinacji, przeszedł do Departamentu VI Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie zajmował się Centralnymi Zakładami Wojsk Łączności w Warszawie. Proces awansów trwał dalej: 1 marca 1924 roku prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika, z dniem 1 grudnia 1922 r. oraz 101. lokatą w korpusie oficerów administracji, zajmujących się działem kancelaryjnym.
W maju 1927 roku Jandura został przeniesiony do Gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko kierownika kancelarii. W lipcu tego samego roku przeszł do korpusu oficerów inżynierii i saperów, utrzymując równocześnie dotychczasowe stanowisko w GISZ. Prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 roku stopień kapitana w korpusie oficerów inżynierii i saperów oraz 4. lokatę. W 1935 roku pełnił służbę w Samodzielnym Referacie Personalnym GISZ.
Tadeusz Jandura zmarł 7 czerwca 1935 roku w Warszawie. Jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze A12-1-15. Był żonaty z Heleną, z którą doczekał się córki Aliny, która urodziła się 7 lipca 1926 roku i zmarła 24 września 1995 roku.
Ordery i odznaczenia
Tadeusz Jandura, w swojej karierze wojskowej, zdobył szereg odznaczeń, które są wyrazem jego odwagi oraz poświęcenia dla ojczyzny.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5772, przyznany 10 sierpnia 1922,
- Krzyż Walecznych, nagrodzony czterokrotnie,
- Medal Niepodległości, który otrzymał 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 3 sierpnia 1928 „za zasługi na polu administracji wojska”,
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami,
- Krzyż Legionowy,
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”,
- Gwiazda Przemyśla,
- Odznaka pamiątkowa „Za Wilno 1919”,
- Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego,
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, nadana pośmiertnie 12 maja 1936.
Lista odznaczeń, które zdobył, nie tylko dokumentuje jego zasługi, ale także militarną historię Polski w XX wieku.
Przypisy
- a b c Pamięci kpt. T. Jandury. „Polska Zbrojna”. 5, 28.10.1935 r. Warszawa.
- a b Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 11.11.1935 r., s. 127.
- M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 8 z 11.11.1931 r., s. 376.
- M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 587.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 420.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 8 z 03.04.1929 r., s. 108.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 41 z 27.10.1922 r., s. 801.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 30 z 27.03.1924 r., s. 155.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.05.1927 r., s. 133.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 18 z 15.07.1927 r., s. 200.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 1288.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 1558.
- Kolekcja, s. 1.
- Kolekcja, s. 2.
- Kolekcja, s. 3.
- Kolekcja, s. 5–7, 9, 12–14.
- Kolekcja, s. 2, 4.
- a b c d Kolekcja, s. 1 foto.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Józef Bik | Roman Kurnik | Aleksander Pelc | Bronisław Noël | Witold Skomra | Ignacy Zieliński (generał)Oceń: Tadeusz Jandura